Geen categorie

‘Ik bel je straks wel terug, Star Trek begint zo’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik had nog niet eens wat gezegd. Ik had wel in een of andere sloot kunnen liggen, maar dat boeide blijkbaar niet. Star Trek begon bijna. Verstomd bleef ik achter. Ik heb het gesprek zonder antwoord weggedrukt en kon het eigenlijk niet zo goed snappen. Ik weet wel dat ze bestaan, de ‘Trekkies’, maar van sommigen [lees verder]

‘Eentje van hun is zo leuk en grappig pap. Die doet net of hij niks kan, maar die kan echt wel goochelen hoor’. Mijn dochter Sterre won via de Jumbo 4 kaartjes voor een optreden van een ‘Magic Show’, verzorgd door de familie Kazan. Ikzelf zou er nooit kaartjes voor kopen om heel eerlijk te zijn. Niet dat ik geen respect heb voor wat deze artiesten je voorschotelen. Integendeel. Het is meer het onbegrip wat [lees verder]

Als ik de nieuwsberichten even snel doorloop kom ik een bericht tegen. Een bericht uit een verscheurd hart waar ik een zenuwachtig onderbuikgevoel van krijg. Het betreft de kleine Donny. Iedereen kent hem en iedereen weet het nog. Het raakt me vol, elke keer weer. Temeer omdat ik zelf ook vier kinderen rond heb lopen en fietsen. Natuurlijk. Mensen komen en gaan, ik weet het. Maar iedereen heeft moeite met het verlies van een dierbare. [lees verder]

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog [lees verder]

Het is waar. De ouderdom laat steeds meer sporen na. Uiterlijk tot daar aan toe, maar met het lichamelijke deel heb ik meer last. Ik kan alles nog wel, maar het kost me tegenwoordig zeker dubbel zo veel moeite een voorheen simpele klus te klaren. Het is niet erg. Het is niet anders. Ik ben geen klager. Het heeft geen zin en daarbij is het voor een ander ook erg vervelend. Toch loop ik al [lees verder]

Het ‘bakkie doen’ stond al een tijdje op de planning. Door de wederzijdse drukke agenda’s duurde het toch nog redelijk lang. Na een kort social media gesprekje in de afgelopen week is het er dan toch van gekomen. Seryljo. Een naam die ik nog nooit eerder ergens hoorde. Het zou Indonesisch zijn, zonder een voor hem bekende herkomst of betekenis. Goedlachs met een open karakter. We komen op veel punten verrassend overeen. Ook onze relatie [lees verder]

Ik weet eigenlijk niet precies wat we er deden, maar we waren er wel altijd. ‘Chillen’ heet dat tegenwoordig. Zeker 40 jaar geleden, maar sporthal ‘de Kannebuis’ is zo goed als niks veranderd. In de hoek van de flipperkast staan nu twee gokkasten. De flipperkast was van ons. ‘Ownen’, heet dat nu volgens mij. Als we hem eenmaal bemachtigd hadden kwam er geen vreemde meer aan te pas. Dat je een vrij spel kreeg bij [lees verder]

Zolang ik me kan herinneren heb ik al een voorliefde voor hamburgers. De ene is de andere niet, daar ben ik inmiddels wel achter. Als het echt moet uit het frietvet, maar het bakplaatmodel is de grote favoriet. Gebakken ui, een beetje curry en ik ben een gelukkig mens. Na een middag ijsbaan rommel ik mijn kinderen bij elkaar. ‘Wat gaan we eten pap?’, vraagt mijn dochter. Ik heb nog geen idee. Het boodschappen doen [lees verder]

Als ik thuis aan kom lopen zie ik het silhouet van een wat oudere man. Hij zit naast mijn trap, voorover gebogen met zijn rug tegen de muur. Omdat ik me afvraag of het wel goed gaat spreek ik hem aan. Er valt een donkere schaduw over zijn gezicht, waardoor ik alleen zijn felblauwe ogen zie. Hij kijkt moe. Hij brabbelt wat, maar ik merk dat het praten hem veel moeite kost. Ik versta hem [lees verder]