Geen categorie

Steeds langer geleden. De momenten ken ik nog, glashelder. Herinneringen duidelijker zelfs, maakt het een kort verleden. Toen. Alles onbewust vanzelfsprekend. Het gemis duurt voort. Konden we het maar overdoen. Foto’s en een schilderij. Jouw ketting om mijn hals. Met mama praat ik over jou, zo ben je toch bij mij. Ik weet zo is het leven. Dat besef maakt me soms bang. Geluksgevoel van kinderliefde, elke dag. Ik kan niet zonder, zou ze alles [lees verder]

Een beetje nerveus loop ik de parkeerplaats over naar het huisartsen centrum. Ik ben over het algemeen niet zo heel flauw aangelegd. We hebben allemaal wel eens wat en tenslotte zijn er altijd mensen die iets ergers hebben. Niet zeuren dus. Toch zou ik makkelijk wat kunnen faken om naar mijn huisarts te kunnen. Ze is mooi en bovenal erg grappig. Mijn over vrolijke aanmelding wordt al snel teniet gedaan als blijkt dat ze er [lees verder]

Wat gaat het hard. Met mijn vinger tegen de wijzer. Ik weet het wel, het heeft geen zin, maar toch. Groot en sterk, slim bijdehand. Mijn schoot doet moeite maar laat niets merken. De verbale kracht groeit. Tot ik het op een dag misschien niet meer weet. Tot ik moet vragen. Tot ik moet wachten. Zouden ze komen vandaag. Wat je geeft krijg je terug. Ik hou me vast…

Op onze geprepareerde fietsjes trokken we onbezorgd en wheelies makend de buurt door. We verzamelden altijd bij café de Handwijzer. Marco, Ad en ik haalden Peter op. Door het keukenraam zag ik je dan zwoegen. Dat is het juiste woord, want dat deed je. Voor jou was het normaal, je wist niet anders. ‘Moeten de jongens niks eten?’, vroeg je steevast aan Peter. Onze ‘woensdag frietjes dag’ van thuis werd uitgebreid met een extra sessie. [lees verder]

Ik klik je profiel door. Foto na foto. Hetzelfde meisje, toch zoveel gezichten. De camera lacht, je hebt er een oog voor. Verlangende ogen. Het pure dat schittert. Je denkt aan wat komt en aan tijden vervlogen. Soms moet het er uit. Eenzaam met liefde. De passie die borrelt, een hard bonkend hart, zonder geluid. Er is tijd genoeg. Toch vliegt het voorbij. Straks ben je oud en misschien niet meer nodig. Een boer zonder [lees verder]

Het feest bij de molen. De zusjes beroemd en mooi alle drie, begeerte van velen, maar ik aan de kant. Verlegen verscholen. Hij wist het heel goed. Stoer, beetje macho. Eentje verliefd, schuifelend heen en weer. Verzamelend moed. Ze gooit zich naar voren. ‘Je bent knap’, probeert ze. Hij lacht, ‘ja ik weet het’. In trance blijft ze staren, haar hartje verloren. Ik zie haar nog staan. Met blinkende ogen. In mijn gedachten, zijn ze [lees verder]

Ik leg de bekende gele Jumbo Big Shopper op mijn boodschappen. Het altijd vriendelijke kassameisje kijkt me lachend aan. ‘Hoeveel tassen heeft u nu al thuis?’. Ik kijk haar verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat dan?’. ‘Sja, u heeft nooit een oude tas bij en neemt iedere keer een nieuwe mee. Of gooit u ze weg?’ Ze heeft gelijk. Ik heb er inderdaad altijd zo’n 45 in de kast liggen. Soms fungeren ze als bodem [lees verder]

Terwijl mijn dochter om de diepvries spinazie huppelt, loop ik naar de kip. De kip is weg. Waar de kip lag, ligt nu gehakt. Nee. Geeneens gehakt van de kip. Even ben ik in de war. Ben geen autist, maar dit stoort me wel. Zomaar, zonder aankondiging. Terwijl ik rondkijk valt mijn oog op een Jumbomeisje. ‘Waar is de kip?, vraag ik verontwaardigd. ‘Oh, die ligt nu daar’, antwoordt ze met een professioneel aangemeten lach [lees verder]

Ik heb dat regelmatig, zomaar ineens. Dan moet ik ijs hebben. Soft ijs graag. Ik neem expres een andere weg en kom langs een cafetaria waarvan ik weet dat ze heerlijk ijs hebben. Met mijn hoorntje neem ik plaats op het bankje buiten. Neus in de zon. Al wegdromend merk ik dat mijn zon ineens weg is. Ik kijk en zie een man voor me staan. Met zijn fiets in de hand. ‘Is het lekker?’, [lees verder]

Naar de kassa lopend zie ik een boos mannetje bij de snel kassa staan. Kwaad tierend loopt hij heen en weer. ‘Dan wil ik de manager spreken’, roept hij hard. Zijn ogen staan wijd. Trekt zenuwachtig aan de klep van zijn cap en kijkt verwilderd in het rond. Hij vindt geen medestanders en wendt zich weer tot het kassameisje. ‘Stelletje asocialen’, roept hij nu. ‘Ik was de vierde in de rij, dus krijg ik dit [lees verder]